ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

Γραμμένο από έναν νέο δοκιμιογράφο, το βιβλίο Διονύσης Σαββόπουλος συνιστά την πρώτη εκτεταμένη μελέτη των μορφικών και πνευματικών ερωτημάτων που θέτει το έργο του θεσσαλονικιού τραγουδοποιού αλλά και μια επανανάγνωση της συμβολικής θέσης του στον σύγχρονο πνευματικό Κανόνα. Διατρέχοντας, χρονικά και θεματικά, όλες τις δημιουργικές περιόδους του (απ’ το Φορτηγό ως τον Χρονοποιό), ο συγγραφέας εξετάζει τη σχέση του Σαββόπουλου με τη δυτική τραγουδοποιία (Ντύλαν, Μπρασένς, Κοέν) και κυρίως την τομή που επέφερε στη συνέχεια του ελληνικού τραγουδιού, απελευθερώνοντας δυνάμεις αυτονομίας και χειραφέτησης, διαρρηγνύοντας την παραδοσιακή φόρμα και αφιερώνοντας την ποιητική του στην επίκληση ενός απρόσιτου Πνεύματος, το οποίο και θα ενοποιούσε τις κατακερματισμένες ανθρώπινες εμπειρίες σε μια υπερβατική γιορτή. Ο συγγραφέας απομονώνει και αναπτύσσει διεξοδικά τα κεντρικά μοτίβα των τραγουδιών του Σαββόπουλου -τον αμφίθυμο διάλογό του με τη μητέρα-παράδοση, το πένθος, την ποιητική του κενού- αλλά και την ανθρωπολογία του, τη σχέση του με την Αριστερά, τους δεσμούς του με τις πνευματικές προϋποθέσεις των τραγουδιών του Χατζιδάκι και του Γκάτσου. Το σαββοπουλικό έργο αποτελεί, στο δοκίμιο του Δημήτρη Καράμπελα, και την ιδανικότερη αφορμή επανεξέτασης των θεμελιωδών αισθητικών και ιδεολογικών εντάσεων που διαπερνούν το σώμα της ελληνικής λογοτεχνίας στην ύστερη νεωτερικότητα. Τέλος, είκοσι από τα τραγούδια του Σαββόπουλου, που αναλύονται διαδοχικά στο σώμα του κειμένου, ανθολογούνται στο τέλος της έκδοσης.