ΜΑΝΤΩ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ

Τά χρυσά νειάτα της μεγάλης ελληνικής παροικίας γλεντούσαν αυτό το βράδυ, στη Βιέννα, στον παλιό καφενέ-μπυραρία, με τους γοτθικούς θόλους και την πελώρια προσωπογραφία του Γιάν. Σομπιέτσκι, του δοξασμένου βασιλιά των Πολωνών, πούχε γλυτώσει, με το σπαθί του, την αυστριακή πρωτεύουσα και τη χριστιανοσύνη, από ακράτητο κύμα της Τουρκιάς, πού θα τη σκλάβωνε. Με την άσπρη αιγκρέτα στο ανατολίτικο καπέλλο, με το μελαψό κι αυστηρό πρόσωπο του μεγάλου στρατιώτη, με το μάτι όλο φλόγα, με τη μουστάκα, πού κατέβαινε σαν περισπωμένη στα σαγόνια του, με το σπαθί ξεγυμνωμένο, καβάλλα τέλος στ' άτι το πολεμικό-αντίγραφο πιστό της προσωπογραφίας πού βρισκότανε στο Λβούφ-νόμιζες πώς θα ωρμούσε, από τον τοίχο, καί, τσαλαπατώντας την πελατεία του καφενέ, με τ' άλογό του, θάτρεχε έξω από τα τείχη της Βιέννας να πραγματοποιήσει, άλλη μια φορά, τον άθλο του. (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)